Gałęziowe opowieści Iwony

Jesień zawsze przychodzi po cichu, ale z rozmachem. Liście wirują w powietrzu, wiatr szepcze między gałęziami, a ziemia pachnie świeżością i igliwiem. W takich chwilach najchętniej szłam do lasu. Nie po grzyby, nie na spacer – tylko po… szyszki. Zbierałam je od lat. Z czasem stały się moim ulubionym materiałem do tworzenia. Nie trzeba ich obrabiać, nie trzeba malować – same w sobie są piękne. Każda inna. Każda ma swój charakter. W 2015 roku, w pewien jesienny wieczór, postanowiłam spróbować czegoś nowego. Wzięłam garść szyszek,  drut  wiązałkowy i zaczęłam tworzyć. Nie miałam planu. Chciałam po prostu zobaczyć, co się stanie, kiedy połączę jedną szyszkę z drugą. Bez kleju. Bez sztucznych dodatków. Tylko szyszka do szyszki – drutem. Zaczęłam od podstawy – z większych szyszek ułożyłam okrąg, oplatając je drutem u nasady. Potem kolejne warstwy – już mniejsze szyszki, ustawione ciasno, oplatane drutem między łuskami. Powoli zaczął wyłaniać się kształt koszyka. Solidneg...

To było mniej więcej trzy lata temu. Podjęłam się wtedy wyzwania, które na początku wydawało mi się niemal niemożliwe do zrealizowania – postanowiłam stworzyć rzeźbę kobiety grającej na wiolonczeli. Nigdy wcześniej nie robiłam nic podobnego, ale coś mnie do tego pchnęło. I... udało się. Choć łatwo nie było. 🎻 🎶🎨 🌿🪄 Sylwetkę kobiety uformowałam z cienkiego drutu wiązałkowego, o grubości zaledwie jednego milimetra. Jej ciało oplatają pędy winobluszczu, które nadają postaci lekkości i dzikości – jakby była częścią ogrodu. Sama wiolonczela powstała z witek wierzby płaczącej, sklejki, kilku drewnianych koralików i sznurka – bo przecież trzeba było jakoś oddać struny 😊 Całość do dziś przechowuję w suchym miejscu. Czeka cierpliwie na odpowiedni moment, by ponownie pojawić się w ogrodzie. Może już w przyszłym roku ją wystawię? A może dołączą do niej tańczące rzeźby – nowe postacie, które ożywią przestrzeń i dodadzą jej jeszcze więcej magii… Pomysłów mam wiele, se...

Mam takie swoje miejsce. Niby nic wielkiego — zwykła, polna droga, a przy niej wierzba. Rośnie tam, gdzie od lat ziemia pachnie latem, a wiatr zawsze wie, w którą stronę iść. Stoi lekko pochylona, jakby chciała wyszeptać coś ziemi albo przytulić się do rzeki, której już nie ma. Co roku ją przycinam. Starannie, z czułością. A ona… odwdzięcza mi się. Z roku na rok jest coraz piękniejsza. Jakby wiedziała, że coś z niej powstanie. Że nie pójdzie na marne. Z jej gałęzi tworzę moje drobne dzieła. Tym razem powstała damska torebka — niecodzienna, trochę szalona, z charakterem. I kapelusz. Z szerokim rondem i mnóstwem suszonych kwiatów, które nazbierałam między jednym dniem a drugim. Obie rzeczy inne niż wszystkie — bo moje. Zrobione z serca. Przedwczoraj specjalnie ubrałam się w stylizację, żeby pokazać mój nowy kapelusz i torebkę. Torebka na żywo robi znacznie lepsze wrażenie — wierzcie mi na słowo. Kapelusz, choć lekki, przyciągał spojrzenia jak magnes. I wiecie co? Czym dłużej ...

czyli jak z drutu, pnączy i odrobiny fantazji stworzyć zakątek z przymrużeniem oka Pierwszy dzień jesieni. Dla jednych to czas na dynie i cynamonowe wypieki, dla innych – na koc, serial i kubek herbaty. A dla mnie? To idealna okazja, żeby znów pogrzebać w gałęziach, drutach i pnączach, i wystawić w ogrodzie trochę… nazwijmy to ładnie: sztuki plenerowej. Bo jeśli już człowiek napoci się przy winobluszczu, drucie i wierzbie amerykańskiej, to przecież nie po to, żeby to wszystko leżało w piwnicy. Wyciągnęłam więc moje własnoręcznie wykonane grzyby – piękne, dumne i zupełnie niejadalne – i ustawiłam je strategicznie w jednym z ogrodowych zakątków. Tuż przy różach i hibiskusie, które jeszcze udają, że lato się nie skończyło. Ale niech się nie łudzą – grzyby już stoją, a to oznacza jedno: jesień przyszła z przytupem. I wiecie co? Te grzyby zrobiłam pięć lat temu. Przetrwały deszcze, śniegi, upały i przeglądy sąsiadów – a nadal wyglądają, jakby dopiero co wyszły spod m...

Niedaleko mojego domu, tuż za skromną, nieutwardzoną drogą, rozciąga się dziki, pozornie nieciekawy teren. Dla wielu to miejsce bez wartości – ot, kawałek ziemi porośnięty wysoką trawą, dziką marchwią i ostami, które większość omija z daleka. Ale dla mnie to przestrzeń wolności. Cicha oaza, w której wszystko rośnie po swojemu – nieprzycinane, niekontrolowane, niezależne. Tam przyroda mówi swoim własnym językiem. Prawdziwym. Niepodporządkowanym nikomu. Pewnego dnia zerwałam tam kilka roślin. Coś we mnie podpowiedziało, że chcę z nich upleść wianek. Nie ozdobny, nie tylko ładny – wianek, który będzie opowieścią. O mnie, o naszym życiu, o drodze, którą przeszliśmy razem z mężem. Bez mapy, bez przewodników, ale prawdziwej. Bo ta droga nie była łatwa. Nie mieliśmy nic gotowego. Żadnego wsparcia, żadnych poduszek bezpieczeństwa. Wszystko, co dziś mamy, zbudowaliśmy sami – powoli, mozolnie, cegła po cegle, dzień po dniu. Z nadzieją i lękiem, radością i zmęczeniem. Ale zawsze razem. Wybudowali...

Czyli opowieść o Babci, dzieciństwie i świecie, którego już nie ma, ale który wciąż żyje w sercu Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Pakowałam do torby kilka najpotrzebniejszych rzeczy, bo jechałam na wakacje. Ale nie takie zwyczajne — jechałam do Babci. Do miejsca, które pachniało chlebem, sianem i dziecięcą beztroską. Jechałam starym, przegubowym autobusem, z siedzeniami obitymi dermą i charakterystycznym zapachem spalin, kurzu i… czegoś znajomego, co dziś wywołuje we mnie łzy wzruszenia. Autobus trząsł się na zakrętach, skrzypiał przy hamowaniu i zatrzymywał się na każdej wiejskiej stacyjce. Po drodze mijaliśmy kilka wsi. Każda miała swój rytm i swoje życie: kobiety podlewały ogródki, dzieci biegały boso po trawie, psy drzemały w cieniu bram. Czas płynął inaczej — wolniej, spokojniej, ciszej. Ludzie w autobusie rozmawiali, dzielili się jabłkiem, opowiadali, kto dokąd jedzie i co słychać u sąsiadów. A ja siedziałam przy oknie i chłonęłam te obrazy, jakby miały zniknąć, gdy tyl...

Opowieść o tym, jak rodzą się pomysły — czasem zupełnie nieplanowane Są takie chwile, gdy zwykły dzień w pracowni zamienia się w małą przygodę. Wystarczy jeden impuls, zapach, jeden liść… i nagle pojawia się pomysł, który nie daje spokoju. Tak właśnie powstała ta torebka — zielona, pachnąca łąką i wodą. Może niezbyt praktyczna, ale za to wyjątkowa. Siedząc wśród suszonych roślin, zauważyłam koronę z irysa wodnego, uplecioną jakiś czas temu. Miała w sobie coś dzikiego i spokojnego — jak zapach jeziora o świcie. Pomyślałam: a gdyby tak stworzyć torebkę? Miękką, roślinną, zieloną? Pomysł szybko zaczął żyć własnym życiem. Tylko… zabrakło mi liści irysa. Spojrzałam przez okno — przy oczku wodnym rosła szeleszcząca trzcina. „Przecież mogę użyć jej!” — pomyślałam. Zabrałam się do pracy. Stelaż z drutu owijałam liśćmi, jeden po drugim, aż torebka zaczęła nabierać kształtu. Na koniec dodałam coś, co nadało całości lekkości i ruchu — z przodu dodałam frędzle z pociętych liści pałki wodnej. Zwisa...

Wracałam właśnie ze sklepu, gdy mój wzrok przyciągnęły wysuszone kwiatostany dzikiej marchwi, kołyszące się leniwie na łące w popołudniowym słońcu. Ich koronki, delikatne i już nieco poszarzałe od letniego żaru, wyglądały jak zapomniane ozdoby z dawnych czasów. Bez większego zastanowienia zeszłam z drogi i zaczęłam je zbierać. Nim się obejrzałam, w rękach trzymałam już całkiem spory bukiet suszek. W drodze do domu przyszedł mi do głowy pomysł: a gdyby tak zrobić z tego wianek? Ta myśl, choć początkowo ulotna, zapuściła korzenie i nie dawała mi spokoju. Następnego dnia rano zabrałam się do pracy. Sięgnęłam po słomiany wianek, który cierpliwie czekał w szafce na swój moment. Z ogrodu przyniosłam pęczki białej gipsówki – lekkiej jak mgiełka. Małe bukieciki przywiązywałam do podstawy cienkim drutem florystycznym, aż cały wianek zapełnił się tą delikatną roślinnością. Potem sięgnęłam po farby. Różowy i fioletowy sprej powoli zmieniał oblicze kompozycji. Najpierw poma...