Gałęziowe opowieści Iwony

Jesień zawsze przychodzi po cichu, ale z rozmachem. Liście wirują w powietrzu, wiatr szepcze między gałęziami, a ziemia pachnie świeżością i igliwiem. W takich chwilach najchętniej szłam do lasu. Nie po grzyby, nie na spacer – tylko po… szyszki. Zbierałam je od lat. Z czasem stały się moim ulubionym materiałem do tworzenia. Nie trzeba ich obrabiać, nie trzeba malować – same w sobie są piękne. Każda inna. Każda ma swój charakter. W 2015 roku, w pewien jesienny wieczór, postanowiłam spróbować czegoś nowego. Wzięłam garść szyszek,  drut  wiązałkowy i zaczęłam tworzyć. Nie miałam planu. Chciałam po prostu zobaczyć, co się stanie, kiedy połączę jedną szyszkę z drugą. Bez kleju. Bez sztucznych dodatków. Tylko szyszka do szyszki – drutem. Zaczęłam od podstawy – z większych szyszek ułożyłam okrąg, oplatając je drutem u nasady. Potem kolejne warstwy – już mniejsze szyszki, ustawione ciasno, oplatane drutem między łuskami. Powoli zaczął wyłaniać się kształt koszyka. Solidneg...

To było mniej więcej trzy lata temu. Podjęłam się wtedy wyzwania, które na początku wydawało mi się niemal niemożliwe do zrealizowania – postanowiłam stworzyć rzeźbę kobiety grającej na wiolonczeli. Nigdy wcześniej nie robiłam nic podobnego, ale coś mnie do tego pchnęło. I... udało się. Choć łatwo nie było. 🎻 🎶🎨 🌿🪄 Sylwetkę kobiety uformowałam z cienkiego drutu wiązałkowego, o grubości zaledwie jednego milimetra. Jej ciało oplatają pędy winobluszczu, które nadają postaci lekkości i dzikości – jakby była częścią ogrodu. Sama wiolonczela powstała z witek wierzby płaczącej, sklejki, kilku drewnianych koralików i sznurka – bo przecież trzeba było jakoś oddać struny 😊 Całość do dziś przechowuję w suchym miejscu. Czeka cierpliwie na odpowiedni moment, by ponownie pojawić się w ogrodzie. Może już w przyszłym roku ją wystawię? A może dołączą do niej tańczące rzeźby – nowe postacie, które ożywią przestrzeń i dodadzą jej jeszcze więcej magii… Pomysłów mam wiele, se...