Świąteczne dekoracje

Grudzień w tym roku przyszedł spokojnie — bez śniegu, bez mrozu i bez tego cichego skrzypienia pod butami, które zwykle kojarzę z zimą. Za oknem wciąż dominują kolory późnej jesieni, a mimo to, kiedy spojrzałam na kalendarz, poczułam znajome poruszenie.

Do Bożego Narodzenia zostało już tylko 18 dni. Tak niewiele, a jednak wystarczająco, by coś we mnie zaczęło się budzić — ta delikatna, świąteczna radość, która przychodzi każdego roku, niezależnie od pogody.

Odłożyłam kubek z herbatą i podeszłam do szafy w pokoju. Na najwyższej półce czekało na mnie pudło, które wyciągam zawsze o tej porze. Ciężkie, pełne ozdób, wspomnień, zapachów i drobnych historii, które dzieją się tylko wtedy, gdy tworzę coś własnymi rękami.

Ostrożnie otworzyłam wieko i od razu poczułam znajomy zapach żywicy, suszonych pomarańczy i drewna. W środku leżały moje dekoracje z poprzednich lat, a tuż obok — dwa tegoroczne wianki z jutowej wstążki. Każdy z nich zrobiłam własnoręcznie. Dodałam do nich po dwa drewniane domki, a żeby wszystko idealnie ze sobą współgrało, wybrałam wstążki w dwóch kolorach: zielonym do jednego wianka i bordowym do drugiego. Kocham je za prostotę, naturalny urok i subtelne połączenie barw, które od razu wprowadza świąteczne ciepło.

Dodatkowo postanowiłam zebrać małą, częściową galerię zdjęć moich dekoracji z poprzednich lat. To nie wszystko, co stworzyłam przez te wszystkie lata, ale wystarczy, by przypomnieć sobie, ile radości przynosi każda mała ozdoba, ile wspomnień kryje się w każdym szyszce, gwiazdce czy drewnianym domku. Przeglądając te zdjęcia, czuję, jak powraca do mnie atmosfera świąt — ciepła, spokojna, pełna drobnych cudów.

Tworzę wszystko sama. Spacerując, zbieram materiały do dekoracji, a te spacery są dla mnie nie tylko poszukiwaniem inspiracji, ale też odpoczynkiem. W lesie zbieram szyszki, gałązki wierzby, świerk pachnący tak intensywnie, że wystarczy kilka igieł, by cały dom nabrał świątecznego klimatu. Pod drzewami znajduję maleńkie owoce buczyny, do kieszeni wkładam orzechy, a z krzewów zabieram kilka owoców dzikiej róży.

Najwięcej pracy mam zawsze z korą brzozy. Siadam wieczorami i wycinam z niej gwiazdki — jedną po drugiej, aż zbierze się ich całe pudełko. Wiem, że zrobiłam ich już tysiące, ale wciąż nie mam dość. To właśnie one zdobią moje choinki, wianki i te duże sukienki z gałązek, które tworzę na stół lub parapet. Kiedy patrzę na efekt końcowy, czuję, że w tych prostych dekoracjach jest coś wyjątkowego.

Może to tylko moje zdanie, ale naprawdę uważam, że moje ozdoby są najpiękniejsze. Nie dlatego, że są idealne — bo nie są. Ale są moje. Zrobione z natury, z serca, z cierpliwości i cichej radości.

A jednak w tym roku będzie inaczej. Choć od lat moja choinka ozdabiana jest głównie własnoręcznie robionymi dekoracjami, tym razem — pierwszy raz od bardzo dawna — zawisną na niej również sklepowe bombki. Jak nigdy wcześniej.

Bo czasami przychodzi moment, że człowiek pozwala sobie na małą zmianę. Nie z braku chęci, nie z pośpiechu, ale z potrzeby oddechu, prostoty… albo zwyczajnej ciekawości. Może to ten spokojny, bezśnieżny grudzień. Może potrzeba, by coś zabłysnęło, choć w sercu wciąż króluje natura. A może po prostu urok tych bombek — ich szklisty połysk, delikatne zdobienia — sprawił, że zapragnęłam dodać do mojego świata coś nowego.

I nawet jeśli nie są stworzone moimi rękami, wierzę, że w tym roku wprowadzą na choinkę inną, równie piękną historię. Bo święta to też otwieranie się na drobne zmiany, które niespodziewanie potrafią rozświetlić cały dom.

Dlatego zawsze powtarzam: twórzcie sami — ale pozwólcie sobie też na małą odmianę. Natura daje nam wszystko, czego potrzebujemy, ale czasem trochę sklepowego blasku nikomu nie zaszkodzi. Ważne, by serce czuło, że to właśnie wasze święta.

A moją choinkę — tę tegoroczną, inną niż wszystkie poprzednie — pokażę tuż przed świętami. Już nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie ją ubiorę, zapalę lampki i uchwycę jej pierwszy blask na zdjęciu.

Pozdrawiam serdecznie, Iwona 🧑‍🌾🌲