Ręce, które uczą się od natury

Ile tych koszy już zrobiłaś?

To pytanie padło któregoś letniego popołudnia. Zadała je znajoma, rozglądając się po moim ogrodzie z uśmiechem i lekkim niedowierzaniem, jakby próbowała policzyć każdy kosz wzrokiem.

Przystanęła przy jednym z nich — oplecionym winobluszczem, z miękkimi kaskadami pelargonii opadającymi po bokach — i spojrzała na mnie pytająco.

Nie wiem.

Naprawdę — nie wiem.

Było ich tak wiele, że nie potrafię zliczyć. Małych, dużych, misternych, prostych. Każdy powstawał z potrzeby chwili lub jakiegoś cichego impulsu serca. Jedne były tworzone z myślą o konkretnym miejscu w ogrodzie, inne — po prostu dlatego, że miałam wolne dłonie i pełne serce.

Kosze tworzę z tego, co daje mi natura. Gałęzie brzozy, elastycznej olchy, giętkiej wierzby płaczącej, a najczęściej — z dzikiego, trochę zadziornego, ale cudownie podatnego winobluszczu. Wszystkie te rośliny znam już niemal jak starych przyjaciół — wiem, która gałązka się nada, a która woli rosnąć dalej.

Podstawą każdego kosza jest stelaż — tworzony z drutu wiązałkowego, o grubości około jednego milimetra. To właśnie ten drut nadaje kształt całości. Potem przychodzi czas na oplatanie — mozolne, uważne, pełne ciszy i skupienia. Od wewnątrz, od zewnątrz, krok po kroku. I tak, jak z niczego powstaje coś — zwykły pęk gałęzi staje się formą, która będzie służyć, ozdabiać, cieszyć.

Pamiętam, jak pewnego dnia nasz ogród został pokazany w programie „Maja w ogrodzie”. To był dla mnie wielki moment — podzielić się kawałkiem swojej pasji z innymi. W programie pokazywałam, jak wykonać koszyczek od podstaw, jak zgiąć drut, jak go opleść rośliną. Wiem, że z boku może to wyglądać na trudne zadanie, ale...

Ale nie trzeba być mistrzem.

Ja przecież też zaczynałam od zera.

Nie kończyłam żadnych kursów, nikt mnie tego nie uczył. Jestem samoukiem — uczennicą własnych błędów, prób, porażek i… małych zwycięstw.

Z biegiem lat przekonałam się, że najcenniejsze rzeczy powstają wtedy, gdy robimy coś z serca. Gdy nie liczymy godzin, gdy nie czekamy na pochwały — tylko tworzymy, bo coś w nas woła: spróbuj.

Kosze w moim ogrodzie to nie tylko dekoracje. To wspomnienia. Każdy z nich ma swoją historię, swój dzień, swój nastrój. W jednym słychać śmiech wnuków, w innym — ciszę samotnego poranka. Niektóre są idealnie symetryczne, inne — trochę krzywe, ale za to bardzo moje.

Więc jeśli kiedykolwiek przyjdzie Ci do głowy myśl: „Ja chyba bym nie potrafiła…” — proszę, nie wierz w to.

Zacznij od jednej gałązki. Potem drugiej. Od kawałka drutu, od chwili ciszy tylko dla siebie. Nie wszystko musi być od razu idealne. Nie musi nawet być równe. Wystarczy, że będzie Twoje.

Bo rękodzieło to nie tylko efekt końcowy. To proces. Spotkanie z naturą i samą sobą. A ten pierwszy, może jeszcze trochę koślawy koszyk… może właśnie on stanie się początkiem czegoś większego — Twojego własnego świata, w którym znajdziesz spokój, radość i poczucie, że tworzysz coś naprawdę pięknego.

Z serca polecam – spróbuj.

Nie po to, żeby mieć kosz.

Po to, żeby odnaleźć coś w sobie.

🌿💚

Pozdrawiam serdecznie, Iwona 🧑‍🌾🩷