Rzeźby w cukierkowym ogrodzie marzeń

 Czasem najdelikatniejsze rzeczy rodzą się z największej siły.

Mój ogród nie jest tylko miejscem — to opowieść o tym, że można tworzyć, nawet gdy boli. Że z gałązek, drutu i wyobraźni da się zbudować świat, który koi serce.

W przyszłym roku pojawią się w nim rzeźby ludzkich rozmiarów — ubrane w moje stylizacje, utkane z cienkich gałązek. W odcieniach różu i fioletu, jak sen, który pachnie dzieciństwem.

Jedna z nich będzie wyjątkowa — dostanie jasnoróżowe skrzydła. Delikatne jak mgła o świcie, jak dotyk wiatru. Skrzydła z gałęzi i marzenia. Bo każdy ogród — nawet ten z bólu — potrzebuje odrobiny lotu.

Od dawna noszę w sobie tę wizję: ogród inny niż wszystkie. Cukierkowy, delikatny, jakby powstał z marzeń. Kolory miękkie, przefiltrowane przez wspomnienia — pudrowy róż, przygaszony fiolet, kremowa mięta. Wszystko lekkie, rozmyte, jak wspomnienie świtu.

A między rzeźbami zawisną duże dzwonki, przypominające konwalie. Nie drobne ozdoby, lecz przestrzenne formy, które łączą w sobie siłę i kruchość. Ich pękate kielichy z giętkich gałęzi zwisają ku ziemi, jakby wsłuchane w ciszę ogrodu.

Zawsze coś dla mnie znaczyły. Na jednym ze zdjęć widać dwa z nich — ogromne, a mimo to pełne lekkości. Dzwonki przypominają mi o tym, co ulotne i ciche, a jednak trwałe. Jak oddech. Jak poranna mgła nad ogrodem. Jak nadzieja, która nie znika.

Tworzę je z tego, co daje natura: z pnączy, z gałęzi, z tego, co surowe, a jednocześnie miękkie w dotyku. Z prostoty, która w moich dłoniach przemienia się w coś pięknego.

Pracuję powoli. Bardzo powoli. Moje dłonie już dawno przestały być posłuszne — uszkodzone nerwy, pamiątka po chemii i wypadku, przypominają o sobie codziennie. Czasem trudno mi nawet związać cienką gałązkę. Czasem ból ścina mnie do łez.

Ale nie przestaję. Nie mogę.

Bo kiedy tworzę te dzwonki — wielkie konwalie z gałęzi i powietrza — ból jakby cichnie. Jakby coś we mnie szeptało: „Jeszcze możesz.”

I ja wtedy wierzę. Choćby na chwilę.

Mam rehabilitację, ćwiczę, próbuję wszystkiego, co może pomóc. Ale najważniejsze jest to, że się nie zatrzymuję. Tworzę. Krok po kroku. Nawet jeśli każdy z nich boli.

Teraz siedzę w mojej pracowni. Pachnie tu drewnem, suchym zielem i świeżo ściętymi gałązkami. W tle cicho gra radio. Na stole leży saksofon 🎷 — trochę krzywy, niedoskonały, ale mój. Prawdziwy.

Chwytam kolejne pnącze i znów próbuję. Bo choć ciało czasem się poddaje, wyobraźnia wciąż biegnie.

I wiecie co?

To naprawdę wystarczy. 🌸

A saksofon… już wkrótce Wam pokażę. Niech i on stanie się częścią tej opowieści o sile, która potrafi być delikatna. 🎷✨

Pozdrawiam serdecznie, Iwona 🧑‍🌾🩷