Parasol z trawy

To miał być zwykły, letni poranek. Trochę słońca, trochę kawy. Trochę ciszy, która niby nic nie znaczy, ale czasem mówi więcej niż słowa.

I wtedy – pojawił się on. Rudy.

Mój pies.

Mój najlepszy przyjaciel.

Mój kawałek radości, który miał cztery łapy i oczy, w których można było się zanurzyć po uszy.

Spojrzał na mnie tym swoim wzrokiem – tym, który znałam na pamięć.

Mówił: „No już. Załóż buty. Idziemy. Przecież wiesz, że dzień bez łąki się nie liczy.”

Więc poszliśmy.

On biegł jak oszalały, goniąc motyle, których nigdy nie chciał złapać.

A ja szłam powoli – za nim, ale też trochę… w sobie. W myślach, w rytmie trawy, w tej cudnej, letniej zwyczajności.

I wtedy – gdzieś między jednym źdźbłem a drugim – zatrzymałam się.

Bo nagle, znikąd, przyszła mi do głowy myśl, której nie potrafię do dziś wyjaśnić:

– A gdyby tak… zrobić parasol z trawy?

Nie z kwiatów, nie z liści.

Z trawy. Tylko z niej. Z tej najbardziej niedocenionej, szeleszczącej, lekkiej jak wspomnienie.

Absurd? Oczywiście.

Ale też… coś we mnie poczuło, że muszę to zrobić.

Że to nie będzie tylko zabawa. Że to będzie coś więcej.

Wróciłam do domu z naręczem kostrzewy – tej mojej ukochanej, drobnej, miękkiej trawy, która zawsze mnie do siebie przyciągała.

Rudy szedł przy nodze, z miną pełną akceptacji. Albo rezygnacji. Trudno powiedzieć.

Znał mnie dobrze. Wiedział, że czasem muszę robić coś zupełnie bez sensu – żeby poczuć sens.

Wyciągnęłam starą, zniszczoną parasolkę. Usunęłam materiał.

Został goły stelaż – trochę poobijany, ale gotowy.

I zaczęłam – układać, wiązać, plątać źdźbła kostrzewy.

Cały dom pachniał jak świeżo skoszona łąka.

Rudy leżał obok i tylko cicho wzdychał.

A ja… robiłam.

Bez planu. Bez schematu. Tylko z sercem.

Kiedy skończyłam, spojrzałam na ten mój zielony, trawiasty twór i coś we mnie drgnęło.

To był parasol – nie od deszczu, nie od słońca.

Parasol od codzienności. Od smutku. Od zbyt szybkiego świata.

Taki, który – choć nieprzydatny – był całkowicie mój.

Nie przetrwał długo.

Trawa wyschła.

Wiązania się rozluźniły.

W końcu się rozpadł.

Ale został we mnie.

Tak samo jak… Rudy.

Bo w tym roku odszedł.

Cicho. Spokojnie. Tak, jak żył – z godnością, której nie umiem opisać.

I choć każdy krok bez niego boli,

choć czasem nadal nasłuchuję jego łap w korytarzu,

choć serce się kurczy, gdy otwieram drzwi i nikt już nie czeka – to wiem, że zostawił mi coś więcej niż pustkę.

Zostawił mi te poranki.

Te spojrzenia.

Te wspólne łąki.

Zostawił mi tę kostrzewę.

Ten parasol.

To uczucie, że nawet coś, co przemija, może zostać – jeśli kochało się naprawdę.

Bo Rudy był nie tylko psem.

Był moją ciszą w hałasie świata.

Moją latarnią w zwyczajnym dniu.

Był domem, który chodził na czterech łapach i patrzył na mnie tak, jak nikt nigdy nie patrzył.

I może już nie biegnie obok mnie przez łąkę,

ale wiem, że jest.

W każdej trawie, która szumi, jakby coś szeptała.

W każdej porannej ciszy, która przypomina, że miłość nie kończy się tam, gdzie kończy się życie.

Bo życie nie zawsze musi być praktyczne.

Czasem wystarczy, że jest zrobione z trawy.

Z miłości.

Z pamięci.

I wtedy zostaje w sercu najdłużej.

Z czułością,

Iwona – kobieta, która robiła parasole z trawy, bo czuła, że musi. 🌱🩷

(Kostrzewa z nazwiska. Kostrzewa z serca.)