🌸 8 września – kwiatowy sen trwa... i koi 🌸

Wrzesień? Kalendarz może i mówi, że to już koniec lata,

ale mój ogród zdecydowanie się z tym nie zgadza.

Tu lato wciąż trwa – ciepłe, pachnące, kolorowe.

Jakby czuło, że w tym roku potrzebuję go trochę dłużej.

Że nie jestem jeszcze gotowa na pożegnania.

Supertunie z serii VISTA wciąż koncertują –

każdy płatek jak nuta w partyturze sierpniowego wspomnienia.

A petunia Conchita? W tym sezonie postanowiła zostać gwiazdą.

Jej pędy są tak długie, że lada moment będą machać przechodniom zza płotu.

I bardzo dobrze – niech widzą, że tu się dzieje życie.

Że tu się kwitnie.

Pod pergolą – moja dawna huśtawka.

Nieco zapomniana, nieco zarośnięta.

Zamiast siedziska – kwiatowa altana.

Różowe petunie, które powiesiłam wiosną, opanowały ją całkowicie.

Nie ma gdzie usiąść, trudno nawet przejść… ale patrzeć można bez końca.

Bo są takie chwile, gdy wystarczy tylko stać i chłonąć.

Bez pośpiechu. Bez planu. Bez potrzeby czegokolwiek więcej.

Codziennie doglądam moich kwiatów – z czułością i uważnością.

Podlewam, przycinam, rozmawiam z nimi… tak, naprawdę z nimi rozmawiam.

Bo wierzę, że rośliny czują więcej, niż się wydaje.

I że pięknie rosną tam, gdzie ktoś o nie dba z całego serca.

Ogród nigdy nie był dla mnie tylko ozdobą.

To przestrzeń, którą układałam z sercem, a nie z projektem.

Intuicyjnie. Spontanicznie.

Z zaangażowaniem i czułością.

Z codzienną troską, która czasem wymaga więcej, niż się wydaje.

Z miejscem na błąd i na cud.

Dzięki temu mam dziś kilka cichych zakątków,

gdzie mogę przysiąść z kubkiem kawy i moim wiernym sekatorem –

starym, trochę już wysłużonym, ale zawsze gotowym do drobnych cudów.

Czasem coś przytnę, czasem nic – bo nie zawsze trzeba działać.

Czasem wystarczy być.

W ramach ogrodowego eksperymentu – zawiesiłam donice z petuniami na drzewie.

Efekt? Magiczny.

Kwiaty delikatnie muskają trawę,

jakby szeptały jej: „Dzień dobry. Jesteśmy tu dla ciebie.”

Może nie tylko do niej to mówią.

A na tarasie – kolejny akt tej kwiatowej opowieści.

Conchita w wersji kaskadowej, rozłożysta jak welon marzeń,

spływa z balustrady z taką gracją, że czasem mam wrażenie, iż zaraz zatańczy.

Wychodzę z kubkiem kawy i patrzę, jak prezentuje się w porannym świetle.

Nie prosi o uwagę – ale trudno jej nie zauważyć.

Tak właśnie działa prawdziwe piękno.

I choć nie opowiem tu całej swojej historii – bo nie wszystko musi zostać powiedziane

powiem jedno: to miejsce uratowało mi spokój.

Ten ogród, te kolory, ten zapach ziemi po podlewaniu –

to wszystko ma w sobie coś, co wycisza, uzdrawia i składa na nowo.

Po cichu. Bez wielkich słów. Ale skutecznie.

Tutaj naprawdę odpoczywam.

Tu uczę się oddychać od nowa – głębiej, wolniej, bez strachu.

Tutaj jestem po prostu sobą.

Bez napięcia. Bez maski. Bez „muszę”.

I może właśnie dlatego ten ogród tak pięknie rośnie –

bo pielęgnuję go nie tylko rękami, ale i sercem.🩷

Pozdrawiam Was serdecznie –

z jednej strony z sekatorem, z drugiej z kubkiem kawy,

a w środku – z wielkim uśmiechem.

Iwona 🧑‍🌾 🌿🌸