Serce z pałki wodnej ❤️,

-


Ostatnio poczułam potrzebę stworzenia czegoś wyjątkowego — czegoś od serca. Dosłownie i w przenośni. Chciałam podziękować moim fanom za wsparcie, dobre słowa i obecność.  To nie miało być tylko rękodzieło, lecz opowieść zaklęta w kształcie. Dlatego powstał wianek... w formie serca.

Bazą był drut o grubości około 3 mm — giętki, ale na tyle mocny, by utrzymać konstrukcję. Oplotłam go ręcznie ciętymi liśćmi pałki wodnej, którym nadałam delikatny, spiralny kształt.

W środku umieściłam przecięte na pół makówki, jakby chciały odsłonić swoje wnętrze bez wstydu. Przykleiłam je na gorący klej, by dobrze się trzymały. Całość przeplotłam naturalnym lnem, który wnosi do kompozycji spokój i subtelną lekkość.

Na dole serca, na drugich łodyżkach, umieściłam dwie makówki — niczym wskazówki zegara odmierzające czas. Ułożyły się tak, jakby miały swoją własną godzinę — tę najważniejszą. Symbolizują to, co minęło, i to, co dopiero nadejdzie. Czas przed chorobą, czas w jej cieniu i czas, który teraz ma zupełnie inną wartość. Makówki są cichymi strażniczkami pamięci i nadziei — mierzą każdy oddech, każdą chwilę, każde poruszenie serca.


Serce wyszło lekko rozwiane, nieidealne, z potarganymi krawędziami. Może właśnie o to chodziło. Moje serce też takie jest — nadwyrężone, po przejściach, szczególnie po walce z chorobą nowotworową. Ale wciąż bije. I to mocno.

Kiedy wije wianki, ręce bolą tak bardzo, że chwilami przeszywa mnie ostry ból. Mimo tego każdy ruch, każdy splot jest wyrazem mojej czułości, troski i wdzięczności. To w nich jest cała moja siła, nawet jeśli czasem muszę przez ten ból przejść. Bo to serce, które tworzę, jest dla Was — pełne emocji i prawdy.

To serce jest delikatne, jak dotyk — czułe i pełne wdzięczności. Każdy liść, każdy splot lnu i każda makówka to mały gest troski, który chciałam przekazać Wam wszystkim. To jak ciepłe objęcie, które przypomina, że mimo trudności jesteśmy razem, że siła tkwi w drobnych gestach, a piękno w niedoskonałości.

Na zdjęciu może tego nie widać, ale na żywo robi wrażenie. Mam nadzieję, że poczujecie w nim to, co ja — wdzięczność, siłę i czułość.

To kompozycja o lekkiej, rustykalnej formie, pełna symboliki i osobistej historii. Nieidealna, autentyczna i prawdziwa — jak życie.

Ściskam Was mocno i przesyłam całe to serce — dla Was.

Z wdzięcznością,
Iwona ❤️



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

🌾 Makówka z wierzby płaczącej — lekka jak koronka

-
Obraz
Wierzba płacząca ma dla mnie szczególne znaczenie — to roślina, która od zawsze przyciągała mnie swoją subtelnością i miękką linią. Jej giętkie, długie witki wydają się zapraszać do tworzenia czegoś pięknego i naturalnego. Dla mnie, ta wierzba jest jak symbol harmonii — delikatna, ale jednocześnie pełna siły, by zmieniać przestrzeń wokół siebie. Pewnego dnia, gdy z wnuczką bawiłyśmy się w ogrodzie, piłka potoczyła się w stronę wierzby, a ja, schylając się, by ją podnieść, nagle pomyślałam: "Co by było, gdybym mogła wykorzystać te cudowne gałęzie i stworzyć coś, co oddałoby ich naturalną urodę?" Tak narodził się pomysł na makówkę z wierzby płaczącej — lekką, pełną przestrzeni formę, która stała się moją wizją połączenia natury z rękodziełem. ✨ Krok 1: Koronkowa baza z drutu Zaczęłam od stworzenia delikatnej bazy z drutu, która miała stanowić szkielet całej makówki. Użyłam cienkiego drutu o grubości około 1 mm, który wygięłam w formę otwartej konstrukcji...
Czytaj więcej

Letnia opowieść spod wianka

-
Obraz
Kilka dni temu, w jedno z tych sierpniowych popołudni, które pachną zbożem, słońcem i wspomnieniami dzieciństwa, usiadłam w mojej pracowni, by stworzyć kolejny wianek – tym razem podwójny: na drzwi i na głowę. Uwielbiam te chwile spokoju, kiedy czas zwalnia, a dłonie, delikatnie splatając źdźbła i kwiaty, tworzą coś więcej niż ozdobę – tworzą opowieść o lecie, o miłości do przyrody, o bliskości. Do wianka wybrałam rośliny, które same mówią o sierpniu: tymotkę łąkową, przegorzan, len, zboże, słoneczny wrotycz, fioletowy zatrwian, dmuszek jajowaty i dziką marchew. Część z nich zebrałam podczas naszych wspólnych, ciepłych wypraw na łąki z moim ukochanym wnukiem Jackiem. On – pełen ciekawości i zachwytu – wypatrywał roślin, dopytywał o ich nazwy, zbierał z przejęciem swoje bukieciki, czasem znikał w wysokiej trawie, ale zawsze wracał z uśmiechem i garścią darów natury. Jacku, mój mały odkrywco – dziękuję Ci za Twoją obecność, za Twoje pytania, za śmiech i radość, kt...
Czytaj więcej

Ręce, które uczą się od natury

-
Obraz
Ile tych koszy już zrobiłaś? To pytanie padło któregoś letniego popołudnia. Zadała je znajoma, rozglądając się po moim ogrodzie z uśmiechem i lekkim niedowierzaniem, jakby próbowała policzyć każdy kosz wzrokiem. Przystanęła przy jednym z nich — oplecionym winobluszczem, z miękkimi kaskadami pelargonii opadającymi po bokach — i spojrzała na mnie pytająco. Nie wiem. Naprawdę — nie wiem. Było ich tak wiele, że nie potrafię zliczyć. Małych, dużych, misternych, prostych. Każdy powstawał z potrzeby chwili lub jakiegoś cichego impulsu serca. Jedne były tworzone z myślą o konkretnym miejscu w ogrodzie, inne — po prostu dlatego, że miałam wolne dłonie i pełne serce. Kosze tworzę z tego, co daje mi natura. Gałęzie brzozy, elastycznej olchy, giętkiej wierzby płaczącej, a najczęściej — z dzikiego, trochę zadziornego, ale cudownie podatnego winobluszczu. Wszystkie te rośliny znam już niemal jak starych przyjaciół — wiem, która gałązka się nada, a która woli rosnąć dalej. ...
Czytaj więcej