🌾✨ Trochę Ślub, Trochę Stodoła

-


Pewnego dnia, gdy ściana w mojej pracowni zaczęła wyglądać zbyt pusto i zbyt... grzecznie, poczułam nieodpartą potrzebę działania. Rękodzielnicza wena kopnęła mnie delikatnie w ramię i powiedziała: „Zrób coś ładnego. Ale nie nudnego.”


No to zrobiłam.

Biały wianek — prosty, subtelny, z nutką boho romantyzmu i szczyptą wiejskiego luzu. Do jego stworzenia użyłam słomianego podkładu, florystycznego drutu (który jak zwykle był bardziej niepokorny niż artysta po północy), suszonych białych roślin oraz traw, które wyglądały, jakby właśnie wróciły z modowego pokazu „Łąka Couture”.





I tak powstał on:

„Trochę Ślub, Trochę Stodoła” –

wianek, który wygląda, jakby był gotowy do sesji zdjęciowej w stodole pełnej światełek, koronki i słoików z lemoniadą. Ale jednocześnie mógłby spokojnie zagrać główną rolę w minimalistycznym wnętrzu w stylu slow life.


Bez kleju, bez stresu, bez przesady.

Za to z charakterem, lekkością i odrobiną łąkowego szaleństwa.


Zawisł w mojej pracowni obok reszty moich florystycznych tworów i dumnie zajmuje miejsce w galerii „rzeczy, które powstały z impulsu i suszonej trawy, a teraz wyglądają jak dzieła sztuki”.


Bo czasem wystarczy kilka białych kwiatów, garść suszu i odrobina weny, żeby stworzyć coś, co mówi więcej niż 100 słów.

A ten wianek mówi dokładnie to, co trzeba:

„Nie jestem idealny. Ale jestem z duszą.”


 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

🌾 Makówka z wierzby płaczącej — lekka jak koronka

-
Obraz
Wierzba płacząca ma dla mnie szczególne znaczenie — to roślina, która od zawsze przyciągała mnie swoją subtelnością i miękką linią. Jej giętkie, długie witki wydają się zapraszać do tworzenia czegoś pięknego i naturalnego. Dla mnie, ta wierzba jest jak symbol harmonii — delikatna, ale jednocześnie pełna siły, by zmieniać przestrzeń wokół siebie. Pewnego dnia, gdy z wnuczką bawiłyśmy się w ogrodzie, piłka potoczyła się w stronę wierzby, a ja, schylając się, by ją podnieść, nagle pomyślałam: "Co by było, gdybym mogła wykorzystać te cudowne gałęzie i stworzyć coś, co oddałoby ich naturalną urodę?" Tak narodził się pomysł na makówkę z wierzby płaczącej — lekką, pełną przestrzeni formę, która stała się moją wizją połączenia natury z rękodziełem. ✨ Krok 1: Koronkowa baza z drutu Zaczęłam od stworzenia delikatnej bazy z drutu, która miała stanowić szkielet całej makówki. Użyłam cienkiego drutu o grubości około 1 mm, który wygięłam w formę otwartej konstrukcji...
Czytaj więcej

Letnia opowieść spod wianka

-
Obraz
Kilka dni temu, w jedno z tych sierpniowych popołudni, które pachną zbożem, słońcem i wspomnieniami dzieciństwa, usiadłam w mojej pracowni, by stworzyć kolejny wianek – tym razem podwójny: na drzwi i na głowę. Uwielbiam te chwile spokoju, kiedy czas zwalnia, a dłonie, delikatnie splatając źdźbła i kwiaty, tworzą coś więcej niż ozdobę – tworzą opowieść o lecie, o miłości do przyrody, o bliskości. Do wianka wybrałam rośliny, które same mówią o sierpniu: tymotkę łąkową, przegorzan, len, zboże, słoneczny wrotycz, fioletowy zatrwian, dmuszek jajowaty i dziką marchew. Część z nich zebrałam podczas naszych wspólnych, ciepłych wypraw na łąki z moim ukochanym wnukiem Jackiem. On – pełen ciekawości i zachwytu – wypatrywał roślin, dopytywał o ich nazwy, zbierał z przejęciem swoje bukieciki, czasem znikał w wysokiej trawie, ale zawsze wracał z uśmiechem i garścią darów natury. Jacku, mój mały odkrywco – dziękuję Ci za Twoją obecność, za Twoje pytania, za śmiech i radość, kt...
Czytaj więcej

Ręce, które uczą się od natury

-
Obraz
Ile tych koszy już zrobiłaś? To pytanie padło któregoś letniego popołudnia. Zadała je znajoma, rozglądając się po moim ogrodzie z uśmiechem i lekkim niedowierzaniem, jakby próbowała policzyć każdy kosz wzrokiem. Przystanęła przy jednym z nich — oplecionym winobluszczem, z miękkimi kaskadami pelargonii opadającymi po bokach — i spojrzała na mnie pytająco. Nie wiem. Naprawdę — nie wiem. Było ich tak wiele, że nie potrafię zliczyć. Małych, dużych, misternych, prostych. Każdy powstawał z potrzeby chwili lub jakiegoś cichego impulsu serca. Jedne były tworzone z myślą o konkretnym miejscu w ogrodzie, inne — po prostu dlatego, że miałam wolne dłonie i pełne serce. Kosze tworzę z tego, co daje mi natura. Gałęzie brzozy, elastycznej olchy, giętkiej wierzby płaczącej, a najczęściej — z dzikiego, trochę zadziornego, ale cudownie podatnego winobluszczu. Wszystkie te rośliny znam już niemal jak starych przyjaciół — wiem, która gałązka się nada, a która woli rosnąć dalej. ...
Czytaj więcej