Brzozowe romansidło: Iwona i jej patykowa para

Moje pierwsze ogrodowe rzeźby z gałęzi brzozy powstały już całkiem dawno temu, choć w mojej głowie to wciąż wygląda jak scena z filmu: ja, lekko zestresowana, powietrze pachnie wiosną, a w tle muzyka dramatyczna, bo właśnie spawam swoją pierwszą konstrukcję z żebrowanych prętów stalowych. Trudno uwierzyć, że minęło już dziesięć lat odkąd pierwszy raz próbowałam ujarzmić stal niczym kowal-artysta, który dopiero odkrył, że kowalstwem to on się nie zajmie… ale rzeźbą? O, to już prędzej!

A wszystko zaczęło się od pomysłu – takiego niepozornego, który pojawia się w głowie, kiedy człowiek patrzy na ogród i myśli: „Przydałaby się tu para zakochanych… najlepiej splecionych gałązkami, bo kwiaty to takie oczywiste”. I tak właśnie powstali Jacek i Barbara. Para idealna – nie kłócili się, nie marudzili, nie migrowali na kanapę w złym nastroju. Stali sobie romantycznie, spleceni brzozowymi ramionami. Żyć, nie umierać!

No… przynajmniej Jacek. Bo Barbara, biedaczka, przegrała nierówną walkę z czasem, pogodą i pewnie też z kotem sąsiadów, który zbyt się nią interesował. Ale jej legenda trwa. Mam zdjęcia. Mam wspomnienia. Mam opowieści godne rodzinnych biesiad.

Tworzenie tych rzeźb przypomina trochę robienie gniazda – z tą różnicą, że ptaki robią to szybciej i nie potrzebują spawarki. Najpierw jest metalowy szkielet, który musi wyglądać jak człowiek… albo przynajmniej jak ktoś, kogo w ciemności można pomylić z człowiekiem. Dopiero potem przychodzi najfajniejsza część: owijanie tego wszystkiego gałązkami brzozy.

Oplatam konstrukcję warstwami: najpierw ogólny zarys, później detale. Każde zgięcie i każdy splot to jak rzeźbiarskie origami, tylko że z patyczków. A w moich rękach te gałązki zamieniają się w narzędzia do wyrażania emocji, gestów i tego tajemniczego czegoś, co sprawia, że rzeźba zaczyna „żyć”.

Na końcu zostają najtrudniejsze miejsca – dłonie, twarze, te delikatne elementy, które wymagają ode mnie cierpliwości, precyzji i dwóch kaw. Tu wkracza cienki drut – bohater drugiego planu, którego nie widać, ale bez którego wszystko rozpadłoby się szybciej niż domek z kart przy otwartym oknie.

Rzeźbienie nie jest pracą na jedno popołudnie. Czasem trwa kilka dni, czasem tygodni – zależnie od pogody, mojego humoru i tego, czy brzozy były dziś współpracujące. Ale gdy rzeźba stoi gotowa, czuję ten przyjemny błysk satysfakcji. W stylu: „Tak, to zrobiłam ja. I to z patyków!”

Ludzie często pytają mnie, czy sprzedaję swoje dekoracje. A ja na to: „Nie, kochani. To moje hobby. Moja terapia. Mój zen z gałązką w dłoni.” To moja chwila wytchnienia, mój sposób na kontakt z naturą – taki, który nie wymaga biegania ani wspinania się po górach. A każda wiadomość, że kogoś zainspirowałam, to jak dodatkowy promyczek, który popycha mnie do tworzenia kolejnych postaci.

Ostatnie zdjęcie przedstawia stalową konstrukcję. Taką prawdziwą, spawaną. I o dziwo – siedzącą prosto!

Pozdrawiam serdecznie, Iwona 🧑‍🌾 😁