Magia wierzbowych postaci✨

W zaciszu mojej pracowni powoli rodzą się kolejne postacie z gałęzi — kruche jak sen i jednocześnie twarde jak korzeń, który przetrwał najgorsze burze. Czasem mam wrażenie, że ich sylwetki układają się same, jakby w wierzbowych witkach tliła się pamięć dawnych, leśnych opowieści. Ozdabiam je spódnicami w odcieniach różu i fioletu, układam na ich głowach wianki z suszonych kwiatów, a ostatnio wieszam im również drewniane korale, które maluję wtedy, gdy dłonie pozwalają mi na odrobinę czarów. Kiedy kończę, ich stroje wyglądają tak, jakby mogły zaraz poruszyć się w świetle księżyca.

Rzadko dodaję posty. Częściej niż bym chciała przychodzą dni słabości, dni, które potrafią zatrzymać całe moje tempo… ale w tej historii nie pozwalam chorobie być wiedźmą, która odbiera mi światło. W mojej pracowni to ja trzymam w rękach różdżkę — czasem drżącą, czasem ciężką, ale wciąż zdolną tchnąć życie w coś, co jeszcze chwilę wcześniej było tylko gałęzią. I to wystarcza, by iść dalej.

Może dlatego tak kocham późną jesień i zimę. Wtedy świat za oknem zapada w miękki sen, a cisza robi miejsce dla szeptów, które normalnie giną w codziennym hałasie. Moja pracownia staje się wtedy schronieniem — trochę jak mała chatka na skraju zaczarowanego lasu. Pachnie drewnem, suszonymi kwiatami i tym szczególnym rodzajem spokoju, który potrafi uleczyć bardziej niż niejedno lekarstwo. Wśród gałęzi, wstążek i płatków kwiatów odzyskuję siłę — cichą, ale trwałą, jak zaklęcie szeptane tuż przed snem.

Pozdrawiam Was ciepło — z miejsca, gdzie wierzbowe dziewczyny stoją w rządku, jakby tylko czekały, aż odwrócę wzrok i zatańczą wśród nocnych światełek. ✨