Letnia opowieść spod wianka

Kilka dni temu, w jedno z tych sierpniowych popołudni, które pachną zbożem, słońcem i wspomnieniami dzieciństwa, usiadłam w mojej pracowni, by stworzyć kolejny wianek – tym razem podwójny: na drzwi i na głowę. Uwielbiam te chwile spokoju, kiedy czas zwalnia, a dłonie, delikatnie splatając źdźbła i kwiaty, tworzą coś więcej niż ozdobę – tworzą opowieść o lecie, o miłości do przyrody, o bliskości.

Do wianka wybrałam rośliny, które same mówią o sierpniu: tymotkę łąkową, przegorzan, len, zboże, słoneczny wrotycz, fioletowy zatrwian, dmuszek jajowaty i dziką marchew. Część z nich zebrałam podczas naszych wspólnych, ciepłych wypraw na łąki z moim ukochanym wnukiem Jackiem. On – pełen ciekawości i zachwytu – wypatrywał roślin, dopytywał o ich nazwy, zbierał z przejęciem swoje bukieciki, czasem znikał w wysokiej trawie, ale zawsze wracał z uśmiechem i garścią darów natury.

Jacku, mój mały odkrywco – dziękuję Ci za Twoją obecność, za Twoje pytania, za śmiech i radość, które wplotłeś w każde źdźbło tego wianka. Bez Ciebie nie byłby taki sam.❤️

Z całego serca dziękuję też mojej synowej Zuzi i kochanej wnusi Jadzi, że dołączyły do naszej wyprawy, zwłaszcza po kapryśny, trudny do znalezienia przegorzan. Ich towarzystwo wniosło tyle ciepła, bliskości i śmiechu. To był piękny, rodzinny dzień, który zostanie we mnie na długo.❤️

Kilka brakujących roślin dokupiłam na naszym ryneczku. Sprzedawcy już mnie znają – wystarczy, że spojrzą, i już się uśmiechają. „Dla pani – jak zawsze!” – mówią z życzliwością, która grzeje bardziej niż sierpniowe słońce. A ja – szczęśliwa – dokładam do koszyka kolejne kolory, zapachy, wspomnienia.

Z tych darów natury i ludzkich serc powstał wianek pełen światła, wdzięczności i prostego, cichego szczęścia. Już zdobi nasze drzwi, a jego mniejszy, delikatniejszy brat czeka... na chwilę tylko dla mnie. Może założę go po prostu tak – bez okazji – by jeszcze raz poczuć lato na skroniach i uśmiechnąć się do siebie.

A bym zapomniała! Plan był, oczywiście, rozsądny: zrobić dwa wianki – jeden na drzwi, jeden na głowę. Ale jak to ze mną bywa, wystarczyło kilka godzin w pracowni i... wyszło pięć! Ręce nie chciały przestać pracować, a pomysły tylko się mnożyły.🤣 Jeden z tych pięciu powstał specjalnie na dożynki – barwny, dumny i pełen wdzięczności dla ziemi. No i cóż... już go nie ma. Poszedł w świat szybciej, niż zdążyłam się nim nacieszyć! Ale to chyba najlepszy dowód na to, że trafił tam, gdzie trzeba.

Z całego serca dziękuję mojej ukochanej wnuczce Madzi – za to, że z takim wdziękiem pozowała w jednym z wianków i uchwyciła na zdjęciu chwilę, która stała si dla mnie pamiątką. Madziu, dziękuję Ci za Twoje czułe spojrzenie, za Twoją obecność, za pomoc i za to, że potrafisz zatrzymać w kadrze to, co najważniejsze – miłość, spokój i piękno prostych chwil.❤️

A teraz, moi mili, pytam z serca: jak Wam się podobają wianki?